"Hubad na Katotohanan"

Sa paghilig ng ulo sa unan,

Isa-isang nagsilaglagan ang mga alaala.

Tila mga barahang binabalasa.

Mabilis ang pagpapalit, patuloy ang pagpapakita.

Ang nakaraan ibinulsa sa isang bahagi ng isipan.

Isinilid din sa hiwa ng pusong nasugatan.

Sa mahigpit na kapit ng mga bisig,

Yapos ang samu't saring mga dalangin.

Walang tigil, walang impit na pagsambit.

Hikahos ang tinig, pasigaw ngunit 'di marinig.

Pagsusumamong ang hiling ay mapalaya

Sa pagdurusang ang sarili rin ang may gawa.

Sa pagpikit ng mga mata,

Kusang dumaloy ang pinipigilang mga luha.

Binasa ang mga larawan ng mapait na nakaraan.

Tatakasan ang pagkabigo, lilipad, maglalaho.

Ngunit bitbit pa rin ang isip at puso.

Saan man magtungo, nananatiling bilanggo.

Bilanggo ng kahapong bukas magbabalik.

Nakakulong sa masukal na sulok ng silid.

Nangangapa, nang-aapuhap ng kung anong masalig.

Nagpapakalunod sa ibabaw ng langit.

Nakahandusay, walang saplot sa gitna ng lamig.

Hatid ng pighating dulot ng tunay na pag-ibig.

(Isinulat Mula Sa Puso Ng Isang Binigo Ng Tunay Na Pag-ibig)